Miód naturalny wytwarzany jest przez pszczoły z nektarów kwiatów lub spadzi (substancja wydalana przez mszyce, które żerują na drzewach). Przekształcanie ich w miód następuje w organizmie pszczoły, a potem w plastrach. Polega na odparowaniu wody oraz na kilku przemianach biochemicznych, m.in. rozkładzie sacharozy na glukozę i fruktozę.

O smaku i aromacie miodu decydują składniki olejków eterycznych pochodzących z nektaru. Dojrzały miód ma konsystencję gęstego syropu, który krystalizuje się w okresie przechowywania. W skład miodu wchodzi niewiele witamin, ale jest za to źródłem dużych ilości łatwo przyswajalnych cukrów prostych, kwasów organicznych, soli mineralnych i przeróżnych substancji organicznych zwłaszcza w połączeniu z pyłkiem pszczelim i propolisem (dobroczynna rola tych dwóch ostatnich substancji nie została do końca wyjaśniona przez naukowców). Niezwykle ważne jest, aby miód nie był poddawany działaniu zbyt wysokich temperatur, niszczących zawarte w nim substancje bioaktywne. Optymalna temperatura, w której przyrządzamy miód w celach leczniczych, nie powinna przekraczać 45°C. Aby uzyskać jak najlepszy efekt, zaleca się rozpuścić jedną łyżeczkę stołową miodu w ciepłej wodzie (pół szklanki) i pozostawić na około 10-12 godzin. Tak przygotowany napój należy pić małymi łyżeczkami na czczo. Ponadto zaleca się przechowywać miód szczelnie zamknięty, gdyż miód wchłania wilgoć i obce zapachy. Miód najlepiej przechowywać w suchym, przewiewnym pomieszczeniu w temperaturze 5-17°C.

Kolor, zapach, smak i skład miodu zależy przede wszystkim od rodzaju i gatunku roślin, z których pszczoły zebrały nektar.

W zależności od surowca, z jakiego powstał miód, rozróżniamy trzy zasadnicze jego typy:

• miody nektarowe (kwiatowe)
• miody spadziowe
• miody mieszane (nektarowo-spadziowe)

W zależności od koloru miodu, rozróżniamy dwa typy:

• miody jasne
• miody ciemne 

Opisy poszczególnych rodzajów miodów:

Miód akacjowy – (nektarowy, jasny) - kolor biały lub kremowy, zapach kwiatów akacji, smak słodki, mdły. Długo nie krystalizuje. Zalecany diabetykom. Stosowany przy zaburzeniach trawienia (zgaga, nadkwasota) oraz schorzeniach nerek i przewodu moczowego - zapobiega tworzeniu się kamieni nerkowych.

Miód rzepakowy – (nektarowy, jasny) - kolor biały do jasnożółtej, o słabym zapachu kwiatów rzepaku, o smaku słodkim z dodatkiem gorzkiego. Zawiera olejki eteryczne, glukozę, goryczki, witaminy i sporo aminokwasów. Szybko krystalizuje, zapach i wygląd po skrystalizowaniu mało apetyczny. Wspomaga leczenie schorzeń wątroby, trzustki, nerek, dróg moczowych, układu krwionośnego. Ma działanie wzmacniające.

Miód lipowy – (nektarowy, jasny) - kolor herbaciany, zapach kwiatów lipy, smak ostry, gorzkawy. Zawiera olejki eteryczne, saponiny, witaminę C i inne składniki o działaniu napotnym, przeciwgorączkowym, wykrztuśnym i uspakajającym. Posiada dużą aktywność antybiotyczną.

Miód koniczynowy – (nektarowy, jasny) - z koniczyny białej – słomkowy o słodkim smaku; z czerwonej – łososiowy, lekko kwaśny. Słaby zapach kwiatów koniczyny. W miodzie tym jest dużo glikozydów, alkaloidów, kurmaryny, witamin i barwników. Działa uspakajająco, stosowany jest w wyczerpaniu nerwowym i anemii.

Miód malinowy – (nektarowy, jasny) – barwa złocista, zapach malin o kwaśnym smaku. Zawiera dużo kwasów organicznych, w tym salicylowy, dużo pektyn i witamin oraz sporo mikroelementów. Stosowany jest leczniczo w wielu schorzeniach, m.in. w przeziębieniach, grypie, schorzeniach górnych dróg oddechowych, a także miażdżyc.

Miód wielokwiatowy – (nektarowy, ciemny) - zbierany z różnych ziół i roślin uprawnych. Najczęściej jest koloru jasnobrązowego, o zapachu zależnym od zebranego nektaru. Stosowany przy schorzeniach alergicznych i dróg oddechowych, np. astmie.

Miód gryczany – (nektarowy, ciemny) - koloru bursztynowego lub brązowego, o silnym zapachu kwiatów gryki i ostrym, lekko piekącym smaku. Zawiera sporą ilość substancji lotnych, pochodnych olejków eterycznych, soli mineralnych, enzymów, rutyny, inhibin, hormonów. Stosowany w schorzeniach układu krążenia, miażdżycy, osłabieniu pamięci, po dużych wysiłkach lub chorobach i w rekonwalescencji.

Miód wrzosowy – (nektarowy, ciemny) - koloru brunatnego, o zapachu kwiatów wrzosu i ostrym, gorzkawym smaku. Zawiera arbustynę, dużo soli mineralnych, kwasy organiczne i garbniki. Stosowany w zapaleniu dróg moczowych, kamicy nerkowej oraz zapaleniu jelit.

Miód z drzew iglastych – (spadziowy, jasny) - jest szarozielony, o zapachu korzennym, smaku delikatnym, aczkolwiek mało słodki. W tym miodzie występuje cukier spadziowy – melicytoza, oraz dużo dekstryn, związków azotowych i mikroelementów. Działa przeciwzapalnie, wykrztuśnie i antyseptycznie. Stosowany przy obniżonej odporności organizmu, schorzeniach płuc, stawów i układu nerwowego. Przeciwdziała promieniowaniu jonizującemu.

Miód z drzew liściastych – (spadziowy, jasny) – mieszanina głównie lipy, klonu jawora. Barwa zielonkawozłocista i szarozielona. Posiada słaby zapach korzenny, a smak raczej cierpki. Ma właściwości moczopędne, żółciopędne oraz przeciwzapalne i dezynfekujące.

Miód mieszany – (mieszany, ciemny) - kolor brunatnozielony, zapach różny, przeważnie korzenny; mało słodki. Ma dużą aktywność antybiotyczną.

Przeciwwskazaniem w spożywaniu miodu jest nietolerancja miodu (alergia) oraz cukrzyca.

http://www.odzywianie.info.pl/

źródło http://www.jakkupowac.pl

Miód to popularny dodatek do herbaty z cytryną, chleb z miodem to dla wielu ulubione śniadanie, a liczne przepisy kulinarne i to nie tylko na ciasta, zawierają miód na liście składników. Warto wiedzieć, jak wybrać ten prawdziwy, niepodrobiony i jakiego smaku spodziewać się po miodzie danego rodzaju. Czy wiesz, co to jest patoka, a co to jest krupiec?

• Płynny czy stały?
• Rodzaje
• Miody z dodatkami
• Miody ekologiczne
• Czy miód na pewno jest naturalny?
• Etykieta
• Producenci i ceny
• Podsumowanie

Miód, wytwarzany przez pszczoły z nektaru kwiatowego lub spadzi i magazynowany przez nie w plastrach jako pokarm, jest synonimem produktu zdrowego, bogatego w substancje odżywcze i mającego dobroczynny wpływ na ludzki organizm. Polecany jest jako dużo zdrowszy zamiennik cukru. Amatorzy miodu często zastanawiają się, który miód jest lepszy i bardziej wartościowy. Sporo kontrowersji narosło też wokół miodu o konsystencji stałej, który często, niesłusznie, postrzegany jest jako będący gorszej jakości od miodu płynnego.
W niniejszym poradniku postaramy się przybliżyć Ci ten słodki temat i rozwiać wątpliwości związane z wyborem miodu. Podpowiemy też, jak sprawdzić czy miód jest naturalny i czy pochodzi z polskich pasiek.

Płynny czy stały?

Zanim przejdziemy do omawiania rodzajów miodu, warto rozstrzygnąć kwestię, który miód jest lepszy – płynny czy stały. Niektórzy konsumenci uważają, że najlepszy miód naturalny to tylko i wyłącznie miód w stanie płynnym, w języku pszczelarzy zwany patoką, a ten w stanie stałym, skrystalizowany, w języku pszczelarzy zwany krupcem, jest gorszej jakości, przeterminowany, albo, co gorsza, podrabiany.

Nic bardziej mylnego. Krystalizacja to naturalny proces, który zachodzi w każdym naturalnym miodzie. To, czy miód krystalizuje szybciej czy wolniej od momentu wyprodukowania go, zależy od stosunku zawartych w nim cukrów prostych, glukozy i fruktozy. Im więcej miód zawiera glukozy, a mniej fruktozy, tym szybciej będzie krystalizował. Szybko krystalizującym miodem jest np. miód rzepakowy. Jeśli zaś glukozy jest mniej, a w miodzie dominuje drugi cukier – fruktoza, wówczas dłużej pozostaje on płynny, jak np. miód akacjowy. Wolniej też ulegnie krystalizacji miód jeszcze nieotwierany, przechowywany w szczelnie zakręconym słoiku.

Proces krystalizacji można odwrócić, podgrzewając miód. Pamiętaj jednak, by nie umieszczać słoika w zbyt gorącej wodzie, bo nadmiernie podgrzany miód straci swe cenne właściwości. Najlepsza temperatura do tego, by zmienić miód z krupca z powrotem w patokę to ok. 40 stopni Celsjusza.
Miód wielokwiatowy kremowany
Sądecki Bartnik

Czy wiesz, że … niektórzy producenci mają w swej ofercie tzw. miód kremowany? Podczas krystalizacji miód jest mieszany, dzięki czemu kryształy, które w nim powstają, są znacznie mniejsze i nie tak twarde, jak miodzie, który krystalizuje bez mieszania. Miód kremowany jest miękki, ma konsystencję masła i dobrze rozsmarowuje się na pieczywie.

Rodzaje

Podstawowy podział miodów to podział na te, które powstały z nektarów kwiatowych – miody nektarowe – oraz te wyprodukowane przez pszczoły ze spadzi – miody spadziowe. Mieszanki obu typów miodu to miody nektarowo-spadziowe.

Miody nektarowe

Nektar kwiatowy to składająca się cukrów prostych substancja wytwarzana przez specjalne gruczoły kwiatów, zwane miodnikami. Ma on za zadanie wabić owady zapylające, dla których słodki nektar to po prostu pokarm. Zbierając go, przy okazji zapylają kwiaty. Pszczoły zbierają nektar, a następnie przetwarzają go, wykorzystując enzymy i kwas mrówkowy zawarte w ślinie. W ten sposób powstaje miód.

W ramach miodów nektarowych wyróżnia się miody odmianowe i miód wielokwiatowy. Te pierwsze powstają z nektaru zebranego przez pszczoły z jednej rośliny miododajnej, podczas gdy wielokwiatowy, jak można się domyślić, to miód wytworzony z nektaru różnych roślin dostępnych wokół pasieki. W zależności od tego, z nektaru jakich kwiatów powstał dany miód, czyli, jak mówią pszczelarze, z jakiego pszczelego pożytku pochodzi, taką nazwę otrzymuje.

Miody otrzymane z różnych pożytków mają odmienne cechy, takie jak kolor, smak, aromat i szybkość krystalizacji. W poniższej tabeli zebraliśmy najpopularniejsze miody nektarowe wraz z charakterystycznymi dla każdego z nich cechami.

Mniej popularne miody, dostępne niekoniecznie w masowej sprzedaży, raczej w małych pasiekach i sklepach internetowych, to:

• bławatkowy
• faceliowy
• koniczynowy
• malinowy
• mniszkowy
• nawłociowy
• ogórecznikowy

Miody manuka

Miód manka.Na polskim rynku dostępny jest również miód manuka, pozyskiwany z nektaru kwiatów krzewu manuka, rosnącego w Nowej Zelandii. Miód ten znany jest z wyjątkowych właściwości antybakteryjnych. Odznacza się on wysokim stężeniem pewnej działającej silnie bakteriobójczo substancji – methylglyoxalu, w skrócie MGO. Substancja ta została po raz pierwszy opisana przez profesora Thomasa Henle, naukowca z Politechniki w Dreźnie zajmującego się badaniem żywności.

W zależności od rodzaju miodu manuka, methylglyoxalu może być w nim mniej lub więcej, od 30 do 500 mg na kilogram miodu. Niektóre partie miodu mogą też wcale go nie zawierać. Dlatego miody te oznaczane są skrótami, informującymi o zawartości methylglyoxalu, np. MGO 30+, MGO 100+, MGO 500+. Liczba pozwala zorientować się, ile mg tej substancji jest w kilogramie danej odmiany miodu, np. MGO 100+ oznacza 100 mg MGO na kilogram produktu.

Miody manuka mają korzystny wpływ na układ pokarmowy (m.in. przy zakażeniu bakterią Helicobacter Pylori), poprawiają odporność organizmu, są również polecane przy problemach skórnych i trudno gojących się ranach (w formie okładów).

Miody spadziowe

Spadź to soki roślin iglastych i liściastych, przetworzone przez żywiące się sokami roślinnymi owady, na przykład mszyce. Owady te pobierają soki z komórek roślin, a ponieważ są one bardzo słodkie, owady nie są w stanie przyswoić wszystkich cukrów w nich zawartych. Nadmiar więc po prostu wydalają w postaci mniejszych i większych kropel osadzających się na igłach i liściach drzew. To właśnie spadź.


Pszczoły, dla których spadź jest, podobnie jak nektar, pokarmem, zbierają ją i przekształcają w miód.

Miód ze spadzi iglastej pozyskiwany jest z jodły, sosny i świerku. Jest zazwyczaj ciemnobrązowy, może mieć zabarwienie brązowo-zielonkawe. Charakteryzuje się żywicznym lub korzennym aromatem i nie jest zbyt słodki. Krystalizuje w ciągu kilku tygodniu od zebrania.

Miód ze spadzi liściastej produkowany jest przez pszczoły ze spadzi m.in. dębu, topoli, lipy i klonu. Jest jaśniejszy od iglastego, ma zabarwienie jasno-brązowe i ciemnożółte i często określany jest przez konsumentów jako mniej atrakcyjny w smaku od tego ze spadzi iglastej.

Miody z dodatkami

W niewielkich, ekologicznych i rodzinnych pasiekach możesz trafić na miody z dodatkami. Istnieją dwa rodzaje takich produktów.

Miody z produktami pszczelimi

Miody te zawierają naturalne produkty pszczele, takie jak propolis (kit pszczeli) i pierzga, a także pyłek kwiatowy. Dzięki zawartości witamin i mikroelementów wzbogacają one miód o dodatkowe wartości odżywcze.

Pyłek kwiatowy, którym żywią się pszczoły, jest niezwykle bogaty w witaminy z grupy B, w białko, ma w swym składzie też kwas pantotenowy i foliowy. Działa antybakteryjnie i regenerująco i wpływa korzystnie na odporność organizmu.

Propolis, czyli substancja służąca pszczołom do uszczelniania i dezynfekcji, powstaje z żywic roślinnych zbieranych przez te owady. Zawiera witaminy i olejki eteryczne i ma silne działanie bakteriobójcze.

Pierzga, czyli przetworzony przez pszczoły pyłek kwiatowy, wzbogacony pszczelimi enzymami służy tym owadom za pokarm. Pierzga jest witaminową bombą, w jej skład wchodzą też liczne pierwiastki, m.in. fosfor, potas, magnez, sód, żelazo, miedź, cynk, a także enzymy, białka, cukry i kwas mlekowy. Ma działanie antybakteryjne, odtruwające i odżywcze.

O leczniczym działaniu miodu czytaj też w artykule dodatkowym Miód na zdrowie.

Miody z ziołami i owocami

Miody te zawierają wyciągi z ziół, dodatek konfitur i soków owocowych oraz wyciągów roślinnych. Są to na przykład miody z sokiem malinowym, z konfiturą z aronii, z cynamonem, a nawet z melisą, pokrzywą czy czosnkiem. Producenci wskazują na dobroczynne, prozdrowotne działanie tych bogatych w witaminy mieszanek oraz na wyjątkowe walory smakowe, które warto wykorzystać w przepisach kulinarnych.

Miody ekologiczne

Spożywcze produkty ekologiczne cieszą się coraz większą popularnością. Nie brakuje wśród nich miodów. Jeśli zależy Ci na kupnie miodu ekologicznego, musisz mieć świadomość, że aby pszczelarz mógł sprzedawać swoje wyroby jako ekologiczne nie wystarczy, że według niego jego pasieka leży w czystym, nieskażonym przemysłem regionie.

Aby określać pasiekę jako ekologiczną pszczelarz musi spełnić szereg wymogów. Jego pasieka musi między innymi znajdować się w miejscu, gdzie w promieniu trzech kilometrów od uli uprawy stanowiące pożytek pszczół prowadzone są metodami ekologicznymi lub jest to dzika roślinność.

Właściciel pasieki, która spełnia wymogi, może ubiegać się o certyfikat rolnictwa ekologicznego, który przyznaje Ekogwarancja PTRE, jednostka akredytacyjna upoważniona przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi do przyznawania certyfikatów produktom ekologicznym.

Jeśli więc zależy Ci na prawdziwym miodzie eko, sprawdź, czy producent otrzymał ten certyfikat. Pszczelarze często informują o jego posiadaniu na swoich stronach internetowych.

Czy wiesz, że niektóre miody regionalne objęte są unijną ochroną i zostały zarejestrowane w kategorii Chronione Oznaczenia Geograficzne?

Rzepakowy miód drahimski. Taką rangę przyznano np. miodowi kurpiowskiemu. Tą nazwą mogą posługiwać się producenci, którzy uzyskali odpowiedni certyfikat, wytwarzają określony rodzaj miodu – nektarowy miód wielokwiatowy , a ich pasieki zlokalizowane są na Kurpiach. Podobnie rzecz ma się z miodem drahimskim. Pod tą nazwą pszczelarze mogą produkować pięć rodzajów miodu nektarowego – wrzosowy, gryczany, rzepakowy, lipowy i wielokwiatowy, a ich pasieki muszą być położone na terenie czterech określonych gmin na Pojezierzu Drawskim (Czaplinka, Wierzchowa, Barwic i Bornego Sulinowa oraz Nadleśnictwa Borne Sulinowo).

Czy miód na pewno jest naturalny?

Pytanie, które często nasuwa się konsumentom miodu, to czy aby na pewno miód, który kupili lub zamierzają kupić, jest w stu procentach naturalny, czyli, czy nie dodano do niego cukru.
Oczywiście, żaden producent nie przyzna się na etykiecie, że do naturalnego miodu dodał syropu cukrowego. Jednak, jak podaje Polski Związek Pszczelarski, można „na oko” ocenić autentyczność miodu, jeśli na etykiecie podano datę jego rozlewu. Jeśli po około trzech miesiącach od daty rozlewu miód wciąż pozostaje płynny, możesz podejrzewać, iż dodano do niego cukru, ponieważ miód każdego rodzaju powinien już w tym czasie skrystalizować.

Jeśli jednak daty rozlewu nie podano, można sprawdzić, czy miód jest prawdziwy już po jego nabyciu, przeprowadzając prosty test, do którego potrzebna będzie szklanka chłodnej wody. Wlewaj powoli miód do szklanki i obserwuj, jak zachowuje się w wodzie. 

Etykieta

Na etykiecie miodu znajdziesz następujące informacje:

• dane producenta,
• datę przydatności do spożycia,
• wartość energetyczną.

Niektórzy producenci umieszczają tam również datę rozlewu miodu, która, jak już wspomnieliśmy wyżej, umożliwia do pewnego stopnia ocenę autentyczności tego produktu.

Ważna informacja, którą powinien umieścić na etykiecie każdy producent, to potwierdzenie, że miód wytworzono zgodnie z normami opisanymi w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 3 października 2003. W rozporządzeniu tym, z treścią którego można zapoznać się na stronie Polskiego Związku Pszczelarstwa, określono, jaki produkt może być określany jako miód i pod taką nazwą sprzedawany.

Znawcy tematu zwracają uwagę na to, by czytając etykietę miodu sprawdzać, czy miód pochodzi z polskich pasiek, czy też wyprodukowano go z miodów pochodzących z krajów Unii Europejskiej i spoza UE. W tym drugim przypadku może bowiem zachodzić obawa, iż do produktu polskiego domieszano miodu z Chin, który jest tańszy, jednak odznacza się dużo gorszą jakością, może również zawierać szkodliwe dla zdrowia substancje, np. antybiotyki.

Etykieta miodu z pasieki:
Są na niej informacje, że jest to produkt polski,
data przydatności do spożycia, data rozlewu. Niektórzy producenci oznaczają źródło pochodzenia swoich miodów literami. Takie oznaczenie można znaleźć np. na wieczkach słoików firmy Mazurskie Miody, gdzie A oznacza miód w pełni polski, B to produkt z państw członkowskich UE, C – spoza UE, a D oznacza miód pochodzący z krajów UE i spoza niej.

     Polskie wymogi jakościowe względem miodu pszczelego nieco różnią się od dyrektyw europejskich. Nie mniej jednak różnica nie jest znaczna i dostosowanie polskich norm do wymogów europejskich będzie bezproblemowe. Porównanie polskiej normy z  dyrektywą europejską przedstawia poniższa tabela:

Proste sposoby na rozpoznanie prawdziwego miodu:

• Test ołówka Kroplę miodu rozprowadza się na dłoni kopiowym ołówkiem: jeśli się zabarwi - miód jest fałszowany, jeśli nie zmienia wyglądu, miód jest dobry.
• Test łyżeczki Miód lany z łyżeczki powinien tworzyć wypukły stożek i lać się nawet do bardzo cienkiej stróżki, układając się spiralnie. Jeśli miód tworzy wgłębienie zamiast stożka, możemy być pewni, że zawiera domieszkę wody.
• Test szklanki z wodą Jeśli wlewamy miód do szklanki z wodą, w żadnym przypadku nie powinien on mieszać się z wodą, powinien spływać jednorodnym strumieniem i układać się na dnie szklanki.