Miód naturalny wytwarzany jest przez pszczoły z nektarów kwiatów lub spadzi (substancja wydalana przez mszyce, które żerują na drzewach). Przekształcanie ich w miód następuje w organizmie pszczoły, a potem w plastrach. Polega na odparowaniu wody oraz na kilku przemianach biochemicznych, m.in. rozkładzie sacharozy na glukozę i fruktozę.

O smaku i aromacie miodu decydują składniki olejków eterycznych pochodzących z nektaru. Dojrzały miód ma konsystencję gęstego syropu, który krystalizuje się w okresie przechowywania. W skład miodu wchodzi niewiele witamin, ale jest za to źródłem dużych ilości łatwo przyswajalnych cukrów prostych, kwasów organicznych, soli mineralnych i przeróżnych substancji organicznych zwłaszcza w połączeniu z pyłkiem pszczelim i propolisem (dobroczynna rola tych dwóch ostatnich substancji nie została do końca wyjaśniona przez naukowców). Niezwykle ważne jest, aby miód nie był poddawany działaniu zbyt wysokich temperatur, niszczących zawarte w nim substancje bioaktywne. Optymalna temperatura, w której przyrządzamy miód w celach leczniczych, nie powinna przekraczać 45°C. Aby uzyskać jak najlepszy efekt, zaleca się rozpuścić jedną łyżeczkę stołową miodu w ciepłej wodzie (pół szklanki) i pozostawić na około 10-12 godzin. Tak przygotowany napój należy pić małymi łyżeczkami na czczo. Ponadto zaleca się przechowywać miód szczelnie zamknięty, gdyż miód wchłania wilgoć i obce zapachy. Miód najlepiej przechowywać w suchym, przewiewnym pomieszczeniu w temperaturze 5-17°C.

Kolor, zapach, smak i skład miodu zależy przede wszystkim od rodzaju i gatunku roślin, z których pszczoły zebrały nektar.

W zależności od surowca, z jakiego powstał miód, rozróżniamy trzy zasadnicze jego typy:

  • miody nektarowe (kwiatowe)
  • miody spadziowe
  • miody mieszane (nektarowo-spadziowe)

W zależności od koloru miodu, rozróżniamy dwa typy:

  • miody jasne
  • miody ciemne 

Opisy poszczególnych rodzajów miodów:

Miód akacjowy – (nektarowy, jasny) - kolor biały lub kremowy, zapach kwiatów akacji, smak słodki, mdły. Długo nie krystalizuje. Zalecany diabetykom. Stosowany przy zaburzeniach trawienia (zgaga, nadkwasota) oraz schorzeniach nerek i przewodu moczowego - zapobiega tworzeniu się kamieni nerkowych.

Miód rzepakowy – (nektarowy, jasny) - kolor biały do jasnożółtej, o słabym zapachu kwiatów rzepaku, o smaku słodkim z dodatkiem gorzkiego. Zawiera olejki eteryczne, glukozę, goryczki, witaminy i sporo aminokwasów. Szybko krystalizuje, zapach i wygląd po skrystalizowaniu mało apetyczny. Wspomaga leczenie schorzeń wątroby, trzustki, nerek, dróg moczowych, układu krwionośnego. Ma działanie wzmacniające.

Miód lipowy – (nektarowy, jasny) - kolor herbaciany, zapach kwiatów lipy, smak ostry, gorzkawy. Zawiera olejki eteryczne, saponiny, witaminę C i inne składniki o działaniu napotnym, przeciwgorączkowym, wykrztuśnym i uspakajającym. Posiada dużą aktywność antybiotyczną.

Miód koniczynowy – (nektarowy, jasny) - z koniczyny białej – słomkowy o słodkim smaku; z czerwonej – łososiowy, lekko kwaśny. Słaby zapach kwiatów koniczyny. W miodzie tym jest dużo glikozydów, alkaloidów, kurmaryny, witamin i barwników. Działa uspakajająco, stosowany jest w wyczerpaniu nerwowym i anemii.

Miód malinowy – (nektarowy, jasny) – barwa złocista, zapach malin o kwaśnym smaku. Zawiera dużo kwasów organicznych, w tym salicylowy, dużo pektyn i witamin oraz sporo mikroelementów. Stosowany jest leczniczo w wielu schorzeniach, m.in. w przeziębieniach, grypie, schorzeniach górnych dróg oddechowych, a także miażdżyc.

Miód wielokwiatowy – (nektarowy, ciemny) - zbierany z różnych ziół i roślin uprawnych. Najczęściej jest koloru jasnobrązowego, o zapachu zależnym od zebranego nektaru. Stosowany przy schorzeniach alergicznych i dróg oddechowych, np. astmie.

Miód gryczany – (nektarowy, ciemny) - koloru bursztynowego lub brązowego, o silnym zapachu kwiatów gryki i ostrym, lekko piekącym smaku. Zawiera sporą ilość substancji lotnych, pochodnych olejków eterycznych, soli mineralnych, enzymów, rutyny, inhibin, hormonów. Stosowany w schorzeniach układu krążenia, miażdżycy, osłabieniu pamięci, po dużych wysiłkach lub chorobach i w rekonwalescencji.

Miód wrzosowy – (nektarowy, ciemny) - koloru brunatnego, o zapachu kwiatów wrzosu i ostrym, gorzkawym smaku. Zawiera arbustynę, dużo soli mineralnych, kwasy organiczne i garbniki. Stosowany w zapaleniu dróg moczowych, kamicy nerkowej oraz zapaleniu jelit.

Miód z drzew iglastych – (spadziowy, jasny) - jest szarozielony, o zapachu korzennym, smaku delikatnym, aczkolwiek mało słodki. W tym miodzie występuje cukier spadziowy – melicytoza, oraz dużo dekstryn, związków azotowych i mikroelementów. Działa przeciwzapalnie, wykrztuśnie i antyseptycznie. Stosowany przy obniżonej odporności organizmu, schorzeniach płuc, stawów i układu nerwowego. Przeciwdziała promieniowaniu jonizującemu.

Miód z drzew liściastych – (spadziowy, jasny) – mieszanina głównie lipy, klonu jawora. Barwa zielonkawozłocista i szarozielona. Posiada słaby zapach korzenny, a smak raczej cierpki. Ma właściwości moczopędne, żółciopędne oraz przeciwzapalne i dezynfekujące.

Miód mieszany – (mieszany, ciemny) - kolor brunatnozielony, zapach różny, przeważnie korzenny; mało słodki. Ma dużą aktywność antybiotyczną.

Przeciwwskazaniem w spożywaniu miodu jest nietolerancja miodu (alergia) oraz cukrzyca.

http://www.odzywianie.info.pl/

Prezes
Elżbieta Malinowska
Telefon
519 829 709
Skarbnik
Henryk Zychowicz
Telefon
71 392 05 34
Telefon
694 354 660
Redaktor Strony
Janina Szydłowska
Telefon
608 705 646
e-mail
j-szydlowska@o2.pl